چای و دمنوشهای گیاهی که نوشیدنیهای محبوب و مقبولِ جامعه و اقتصادی هستند، میتوانند از بخشهای متنوع گیاهان مانند ریشهها، گلها، دانهها، ریز میوهها یا پوستهی تنه درخت – بسته به میزان حلالیت ترکیبات فعال موجود در آنها- تهیه شوند. این دمنوشها از بخشهای ارزشمند گیاهان تهیه میشوند که از عوامل عمده ترکیبات فنولیک به ویژه فلاوونوییدها در رژیم غذایی روزانه ما هستند. دمکردن برگهای چای در آب داغ باعث آزاد شدن 69-85 درصد از فلاوونوییدهای زیست فعال در مدت 3-5 دقیقه میشود که باعث مصرف 80 میلی گرم فلاوونوییدها به ازاء هر 100 میلی لیتر مصرف چای میشود. بیشتر ترکیبات گیاهی فیتوکمیکالها هستند، که فعالیت آنتی اکسیدانیِ بهبوددهنده سلامتی از خود نشان میدهند و همچنین توسط زنبور برای جمعآوری شهد (نکتار) عسل استفاده میشوند. این کار موجب انتقال این ترکیبات زیست فعال به عسل میشود. عسل یک شیرینکننده طبیعی است که توسط زنبور عسل از شهد شکوفهها و گلها و ترشحات بخشهای زنده گیاهان یا مواد دفعی حشرات مکنده گیاه تولید میشود. عسل منبع مهم آنتیاکسیدانها ازجمله فلاوونوییدها، فنولیک اسیدها، مشتقات کاروتنویید، ارگانیک اسیدها، محصولات واکنش میلارد و … است. مصرف عسل میتواند برای شیرین کردن چای به عنوان یک روش سالمتر مصرف چای با طعم شیرین دلپذیر، پیشنهاد شود. در مطالعهای اثرات افزودن عسل بر ویژگیهای آنتیاکسیدانی دمنوشهای گیاهی مختلف بررسی شد. به این منظور به 9 دمنوش (بادرنجبویه، چای سبز، رز هیپ (میوه گل سرخ)، مریم گلی، سرخارگل، رازیانه، زیرفون، مینای چمنی و زنجبیل) در 4 درجه حرارت مختلف (55، 65، 75 و 85 درجه سلسیوس) عسل افزوده شد و تغییرات محتوای فنولیک کل، فلاوونوییدهای کل و ظرفیت آنتیاکسیدانی کل سنجیده شد. محتوای فنولیک کل و ظرفیت آنتیاکسیدانی کل نمونهها تا 57 درصد، به ویژه در دماهای بالا، افزایش یافت. یافتههای این مطالعه استفاده از “عسل در چای” را به منظور سودمندی از خواص آنتیاکسیدانی ارتقاء دهندهی سلامتی این دو ماده غذایی، تأیید میکند.